Gryfici
Ishtvan, Pierwszy Gryfita
Odważny Ishtvan, król plemienia Gryfa, był zapewne najbardziej zajadłym przeciwnikiem, jakiego Ronan Wielki spotkał podczas tworzenia swojego imperium. Ishtvan, nawet pokonany, zawsze pozostawał dumny i krnąbrny, odmawiając nawet przyjęcia wiary w Elratha, gdy wnuk Ronana, Brian Sokół, zadecydował o poświęceniu Imperium wierze Światła. Ishtvan, będą postacią kontrowersyjną, nie jest tak mile wspominany jak inni bohaterowie wczesnych lat Imperium, jak choćby Zygfryd z Wilków czy Ryszard z Jednorożców, o których usłyszycie w wielu popularnych baśniach ludowych.
Ishtvan, podejrzliwy wobec aniołów przemierzających jego ziemie i sławiących Elratha, szczególnie upodobał sobie prowokowanie nowych sojuszników Briana. Gdy ofiarowali mu miecz - Ostrze Objawienia, bardziej znane jako Miecz Gryfa - zawiesił je jako na ścianie z trofeami i nie tknął go nigdy więcej. Zamiast tego, poprosił najlepszych kowali księstwa, by stworzyli mu nowy miecz, znany jako Żelazne Pióro. Ishtvan uważał je za symbol niezłomnej woli Gryfa.
Nigdy jednak nie dzierżył go w walce jako, że został zamordowany wkrótce po jego wykuciu. Sprawca nigdy nie został odnaleziony, lecz powszechnie uważano, że ten zamach wykonano z powodów politycznych, gdyż porywy gniewu Ishtvana na cesarskim dworze stały się zbyt dużym ambarasem imperialnego tronu i Kościoła Świata.
Jak się okazało duch Ishtvana był naprawdę niezłomny: z przyjemnością nawiedzał swoich potomków, przypominając im o krwi Ylatha płynącej w ich żyłach. Jego duch mógł w pewien sposób być powiązany z Żelaznym Piórem jako, że nie pokazał się od czasu zniszczenia miecza.
Siergiej
Tak jak ostrze jest hartowane, temperament księcia Siergieja został ukształtowany pośród lodowych wichrów stepów Gryfów. Ten surowy człek nie lubił słabości, nienawidził kompromisów i pogardzał podstępem. Podczas gdy niektórzy na imperialnym tronie uważali Siergieja za ohydnego, jego zdolności dowódcy zaskarbiły sobie sympatię cesarzowej Kyli, która mianowała go admirałem jej wielkiej armady, tuż przed Krucjatami przeciwko Orkom. Siergiej znany też jest z długowiecznej rywalizacji z Heinrichem Wilkiem, utrwalającej starą waśń między tymi dwoma księstwami.
Siergiej Gryfita, często oczerniany w księgach historycznych za rolę, jaką odegrał podczas Krucjat, jak i podczas walk o niepodległość miasta Hammer Fall, jest jednak jednym z najbardziej błyskotliwych dowódców wojskowych w historii Świętego Imperium. Więcej o nim w tej chwili nie będę zdradzał, gdyż oczekuję, że wkrótce więcej o nim usłyszycie...
Sweltana
Sweltana, córka Siergieja, który chciał mieć syna, w młodości zwana "Kwiatem Północy" początkowo dźwigała jarzmo bycia jedynym dzieckiem - i to niewłaściwym. Gdy miała piętnaście lat, narodził się jej brat Paweł, którego obwołano dziedzicem, a o Sweltanie zapomniano. Zadowolona z takiego obrotu spraw, wyruszyła, by poznać naturę Świata Duchów, najpierw wśród aniołów, a później wśród czarodziei z Siedmiu Miast. Na miejscu odniosła sukces w swoich badaniach i wkrótce dostała się pod skrzydła nekromanty Aguirre'a. Sweltana, od dawna bez więzi z rodziną, zdecydowała dołączyć do nowopowstałego kultu Pajęczej Bogini i została asystentką oraz prawą ręką Aguirre'a.
Wypłynęła ze swym mistrzem na wyspy nag na Oceanie Jadeitowym, by uwolnić Matkę Namtaru, potężny aspekt Pajęczej Bogini. Aguirre zginął podczas ekspedycji, zaś Sweltana samotnie przywiodła istotę do Siedmiu Miast, tym samym stając się żywą legendą wśród towarzyszy nekromantów. Nie miała jednak zbyt wiele czasu, by cieszyć się swoim nowym statusem, gdyż niedługo po jej tryumfalnym powrocie musiała spieszyć do domu i pomóc Pawłowi w odparciu ataku demonów. Niestety, spóźniła się na ratunek bratu. Sweltana została zamiast tego regentką Księstwa Gryfa, dopóki jej bratanek i jedyny syn Pawła, Sława, nie osiągnął wymaganego wieku. Przyjmując ten tytuł, zyskała sobie wrogów wśród szlachty Gryfów jak i wśród aniołów, które nie były zadowolone widząc przyszłego księcia wychowywanego przez nekromantkę.
Sweltana, gdy tylko uznała, że Sława mógł samodzielnie rządzić, na stałe osiadła w Siedmiu Miastach, poszukując ukojenia wśród nauk i kompletacji. Los jednak znów przywiódł ją do Imperium Sokoła, by ożywić Anastazję, jej ulubioną prabratanicę, która stała się dla niej córką, której nigdy nie miała.
Sweltana, wybrana na Hierofantkę Matki Namtaru, ostatecznie przekazała swa funkcję Anastazji i udała się w nieznane strony, wracając tylko w czasach kryzysów takich jak wtedy, gdy Mówca Zaświatów Sandro próbował za pomocą mocy Pustki wymazać istnienie Matkę Namtaru.
Sweltana, pragnąc odkryć skryte tajemnice świata, ostatecznie utworzyła ekspedycję, by zbadać krainy Nieznanego Południa. Od tego czasu o niej nie słyszano, ale Anastazja zapewnia, że Sweltana wciąż "żyje" gdziekolwiek teraz jest.
Paweł
Paweł, urodzony piętnaście lat po swej siostrze Sweltanie, gdy jego rodzice porzucili już nadzieję na posiadanie kolejnego dziecka, wdał się w swego zimnego i bezlitosnego ojca. Oddanie Pawła imperialnemu tronowi jak i Kościołowi Światła graniczyło z fanatyzmem, co z kolei uczyniło go potężnym sojusznikiem i zwolennikiem aniołów. Jednakże jego charakter stopniał złagodniał wraz z narodzinami syna Sławy. Paweł, choć bezlitosny na polach bitew, był wszech miar oddanym i kochającym mężem i ojcem.
W 521 Roku Siódmego Smoka Paweł, gdy tylko usłyszał o plemieniu renegackich orków, którzy osiedlili się w graniczących z Gryfem górach Smoczego Traktu, poprowadził atak na ich wioski, zabijając wszystkie orki - z rzezi ocalał jedynie jeden szaman - Toghrul. Pochłonięty przez rozpacz i nienawiść, zdradził on zwyczaje swojego ludu i użył swej demonicznej krwi, by zawrzeć pakt z Księciem Demonów Ahribbanem. Zaprzedał swą dusze Urgashowi w zamian za zemstę. Oddział demonów został przyzwany, by nieść spustoszenie w Księstwie Gryfa. Żona Pawła została brutalnie zamordowana przez demony. Paweł, po zapewnieniu bezpieczeństwa dla swego syna, poprowadził swoje wojska przeciwko demonom, stawiając im czoła na polu nieopodal Szczytu Voron. Choć bitwa została wygrana, Paweł poległ.
Później okazało się, że pobożna dusza Pawła została przemycona przez anioły i użyta do wskrzeszenia wielkiego dowódcy Pradawnych Wojen, archanioła Michała.
Sława
Sława, wychowany po śmierci ojca przez swoją ciotkę, nekromantkę Sweltanę, zdołał mimo wszystkiego wyrosnąć na krewkiego lecz dobrodusznego mężczyznę. Przyjął tytuł Księcia Gryfa, gdy osiągnął wymagany wiek i był prawdziwym przykładem podwójnej natury Gryfa. Zawarł pokój z orkami z plemienia Białej Włóczni i zaprosił ich, by się osiedlili w jego księstwie. Brał też udział w Wojnie Zgorzkniałych Prochów przeciwko elfom królowej Tuidhany z Tarladu. Imperator Liam, szukając sposobów na wzmocnienie swej kontroli nad rodami Jelenia i Gryfa, zaaranżował małżeństwo Sławy z Katarzyną, jedną z córek Connella z Jeleni. Obydwoje od razu przypadli sobie do gustu i niecierpliwie oczekiwali na swój ślub.
Gdy wojna przeciwko elfom się przeciągała, oddział zabójców zdołał przedostać się wewnątrz zamku Connella i zabił Deirdre, bliźniaczkę Katarzyny. Charakter Katarzyny drastycznie się zmienił po tej tragedii. Kiedyś żywotna i zadziorna, stałą się ostrożna i niedostępna. Sława wrócił do swej dawnej miłości Elżbiety, baronowej z Księstwa Charta. Zamierzał uczynić ją swoją żoną, ale imperator Liam zabronił tego związku nalegając, by Sława dotrzymał swej przysięgi ożenku z Katarzyną z przyczyn racji stanu. Elżbieta była jednak w ciąży z pierworodnym synem Sławy, Sandorem, którego imperator nigdy nie zaakceptował jako prawowitego następcę Księstwa Gryfa. Sława jednak zawsze widział w nim swego syna.
Pomimo tych trudnych początków, Sława i Katarzyna, teraz mąż i żona, w końcu nauczyli się siebie kochać i zbudować wspólnie silne rodzinę, przywodząc na świat czwórkę prawowitych dzieci: Antona, Irinę, Anastazję i Cyryla.
Życie Sławy nękały ciągłe konflikty z jego sąsiadem i rywalem, Gerhartem z Wilków. Imperator Liam, starając się zmusić ich do zawarcia pokoju i podążając za radą archaniołą Uriela, wymógł na Sławie oddanie ręki jego córki Iriny Gerhartowi. Dzieci Sławy, a szczególnie Irina, jak można było przypuszczać, nigdy w pełni nie wybaczyli ojcu braku sprzeciwu Liamowi tego dnia.
Sława ostatecznie został zamordowany w roku 564 RSS przez własną córkę, Anastazję, która była pod magicznym wpływem nieznanych wtedy sił. Choć anioły szybko obarczyły winą za ten haniebny akt Bezimiennych, prawdziwym sprawcą ostatecznie okazał się sam Uriel, który obawiał się, że Sława w końcu zbuntuje się przeciwko władzy aniołów i chciał umieścić bardziej "uległego" Antona na czele Księstwa Gryfa.
Katarzyna na Feidh
Katarzyna była jedną z córek Connella z Jeleni. Podczas Wojny Zgorzkniałych Prochów, imperator Liam zaaranżował jej małżeństwo z młodym księciem Sławą z Gryfów, a jej bliźniaczki Deirdre z Gerhartem z Wilków. Seria tragedii uderzyła w dynastię Jelenia podczas wojny z ludem Tuidhany: brat Katarzyny, Brendan, zginął podczas bitwy w pierwszych latach wojny, jej drugi, starszy brat, Kieran, został porwany, aż w końcu Deirdre została zabita przez elfich zabójców. Te wydarzenia zmieniły charakter Katarzyny, tworząc przepaść między nią a jej przyszłym mężem Sławą.
Jednakże kobieta, którą Sława poślubił nie była w rzeczywistości Katarzyna. To Katarzyna zginęła podczas tamtej pamiętnej nocy. Deirdre, chcąc uciec przed nadchodzącym ślubem z brutalnym Gerhartem, skorzystała z okazji i podała się za swoją bliźniaczkę, stając się tym samym dla świata "Katarzyną". Choć ich wygląd był identyczny, to niestety Deirdre nie była osobą, z którą Sława dotychczas się spotykał. Choć tłumaczyła zmianę swego charakteru rozpaczą po stracie ukochanej siostry, nie posiadała wspólnych zainteresowań czy kompatybilnej osobowości ze Słąwą. Miłość w końcu rozkwitła między nimi, lecz zrodziła się ona ze zrozumienia a nie uczuć.
Czy Sława był świadom prawdziwej natury swej żony? Nie wiadomo. Choć biorąc pod uwagę to, że nawet ktoś taki jak Gerhart z Wilków był podejrzliwy wobec zmiany zachowań Katarzyny, Sława prawdopodobnie też miał własne wątpliwości.
"Katarzyna" była nękana mrocznymi snami o losach swego od dawna zaginionego brata Kierana. Podążyła do Księstwa Jelenia, by poszukać wskazówek miejsca jego pobytu, lecz zamiast tego znalazła swe prawdziwe powołanie. Została Smoczą Rycerką Malassy... ale to już zupełnie inna historia.
Sandor
Sandor, syn Sławy i jego kochanki Elżbiety, był niczym nieustanny cień ciążący nad książęcym dworem. Choć odziedziczył siłę ojca i intensywność matki, okoliczności jego narodzin sprawiły, że nie mógł marzyć o objęciu jakiejkolwiek szanowanej pozycji czy roli w księstwie.
Sandor znalazł outlet ujście dla swej frustracji i gniewu dzięki orkowi Kraalowi, fechmistrzowi Sławy. Ojciec zawsze uważał Sandora za swego syna i wychował go jako swą prawą rękę skrytą w cieniu, zdolną do czynienia rzeczy, których Anton nie mógłby uczynić z powodów politycznych czy etycznych.
Sandor ze swojej strony próbował wbijać szpilki Antonowi, który zawsze był poważny, oraz dokuczał Anastazji i Cyrylowi, którzy byli zbyt młodzi, by się z nich nabijać, więc zaprzyjaźnił się z Iriną i z nią spędzał najwięcej swego czasu. Ta dwójka stała się nierozłączna, krzyżując miecze, noże czy topory z Kraalem.
Gdy Irina została wydana za Gerharta, księcia sąsiedniego Księstwa Wilka, Sandor odbył ze swoim ojcem twardą rozmowę na ten temat i zdecydował, że Księstwo Gryfa było za małe, by pomieścić jego, jego ojca i resztę rodzeństwa.
Sandor z pomocą Kraala uratował Irinę ze szponów Gerharta - incydent ten uczynił z niego banitę w Świętym Imperium. Stanął na nogi pośród orków z Wysp Pao, osiągając ostatecznie pozycję wodza wojennego i zyskując przydomek Kunyakti, "mały Kunyak", który jest bardzo respektowany.
Sandor zdecydował, że nigdy nie było mu dane zostać Gryfitą i przyjął nowe nazwisko: Kruk i pod imieniem Sandor Kruk był znany w ostatnich latach życia. Jego potomkowie zawsze byli wspaniałymi wojownikami, podążającymi własną ścieżką, często walcząc jako najemnicy czy Ostrza Wichrów w Wolnych Miastach.
Anton
Anton był pierwszym prawowitym potomkiem księcia Sławy i księżnej Katarzyny Gryfitów. Jego wczesne dzieciństwo było idealne: kochający rodzice, zdrowe rodzeństwo oraz wyższe wykształcenie w szermierce, polityce oraz dominującej religii Świętego Imperium - Kościoła Światła. Istniała jednak pewna zła nuta: małego Antona dręczyły tajemnicze głosy, mistyczna dolegliwość odziedziczona po matce Katarzynie... czy raczej Deirdre. Ojciec zatrudnił pewnego doradcę, by pomóc zablokować Antonowi głosy w jego głowie. Jorgen odniósł sukces w tym przedsięwzięciu... przynajmniej powierzchownie.
Katarzyna, gdy jej dzieci były zbyt młode, by to zrozumieć, opuściła rodzinę pewnego dnia i nigdy o niej już nie słyszano. Niedługo potem Sława musiał oddać Wilkowi rękę swej córki Iriny (dobrze że tylko rękę :P). Anton stał się zgorzkniały i chociaż kontynuował rozwój umiejętności, niezbędnych do objęcia w przyszłości tronu księstwa, zaczął kwestionować priorytety ojca. Nigdy jednak nie znalazł czasu, by z nim porozmawiać w cztery oczy. W dniu 21. urodzin Antona, Sława został zamordowany przez młodszą córkę, Anastazję. Głosy, o których Anton niemal zapomniał, nagle do niego wróciły, oskarżając Bezimiennych. Anton, jako nowy książę, rozpoczął "polowanie na czarownice", by wyplenić Bezimiennych ze swoich ziem oraz deklarując, że jedyną akceptowalną religią w Księstwie gryfa będzie wiara w Elratha, Smoka Światła.
To obwieszczenie ucieszyło Imperatora Liama i jego anielskich doradców, ale pozbawiło Antona wsparcia wielu jego wasali. Kilkoro hrabiów i baronów postanowiło zbrojnie stawić opór swemu suwerenowi, by bronić swych praw do wyznawania Ylatha obok Elratha, i wkrótce całe księstwo targała wojna domowa. Jorgen, sądząc że uda mu się zakończyć to szaleństwo, ujawnił się Antonowi jako Bezimienny. Aktu tego nigdy nie żałował, gdyż uznał, iż ten uczynek ostatecznie pomógł Gryficie zrozumieć, jak błędna była obrana przez jego ścieżka... choć wpierw zapewniła mu raczej niezbyt miły pobyt w lochach Inkwizycji.
Wojny Drugiego Zaćmienia ostatecznie przełamały fanatyzm Antona, gdyż poskładał w całość, w jaki sposób anioły pod przywództwem Uriela oszukiwały jego i jego rodzinę od dziesięcioleci, a ich celem było wywołanie nowych Wojen Pradawnych. Anton wziął udział w bitwach przeciwko Ahribbanowi, Demonicznemu Księciu Nienawiści, i ocalił życie księżniczki Gwendolyn - nie zdążył jednak uratować jej wujka, Imperatora Liama. Gdy rozmiar Zdrady Uriela w pełni wyszedł na jaw, Anton został głośnym orędownikiem rozdzielenia kościoła od państwa. Te reformy zostały później nazwane Kartą Gryfa.
Po wojnie Anton został nałożnikiem małżonkiem Gwendolyn. Mieli troje dzieci: ich pierworodny Morvan został następnym imperatorem. Ich drugi syn, Wiaczesław, odziedziczył Księstwo Gryfa. Ich ostatnie dziecko, córka o imieniu Sorsha, wstąpiła do wojska i zasłynęła jako silna obrończyni sprawiedliwości i uczciwości.
Irina
Irina, choć nie była szczególnie nieszczęśliwa podczas dzieciństwa, od młodości rozumiała, że jej atrybutami są uroda oraz za kogo wyjdzie za mąż. Zdegustowana brakiem możliwości wyboru i niezainteresowana tkaniem, muzyką, poezją czy tańcami zadała się ze swoim sprawiającym kłopoty bratem przyrodnim, Sandorem. Przekonał on ją do nauki szermierki; gdy nikt nie zwracał uwagi, trenowali razem z Kraalem.
Irina, pomimo swej zadziornej natury, chciała uszanować życzenia ojca i porzucić rozrywkowy tryb życia, jednak została zaręczona Gerhartowi Wilkowi. Uważała go za wstrętnego i odpychającego, a jego występek w noc poślubną tylko wzmocnił te uczucia. Gerhart, człek szorstki i kierowany żądzą, chciał ją zgwałcić, zaś w odpowiedzi Irina dotkliwie go poraniła (ciekawe czy obcięła mu... a, nieważne). Żądze Gerharta, zamiast przerodzić się w nienawiść, przemieniły się w chęć dominacji nad jego zadziorną żoną. Gdyby Sandor nie przybył jej na ratunek, duma doprowadziłaby Irinę do grobu.
Sandor odprowadził Irinę do świątyni nag, licząc na to, że znajdzie ona schronienie i ukojenie pośród kapłanek Shalassy. Irina miała jednak dość pozwalania innym, na kierowanie jej losem. Ofiarowała swą służbę lokalnemu daimyo, lordowi Hiroshiemu, który chciał przejąć kontrolę nad Strandholmem, pobliskim posterunku handlowym. To wówczas Irina odkryła, że jest w ciąży i wtedy wykluł się jej zuchwały plan zemsty: jej syn zostanie następnym Księciem Wilka, ale Gerhart nie dożyje tego momentu.
Hiroshi uczynił Irinę swą poddaną i nauczył ją stylu życia nag. Nauczył ją tak dobrze, że szybko rzuciła mu wyzwanie i zajęła jego miejsce. Irina, znana pośród nag jako daimyo Jubo, wykorzystała Drugie Zaćmienie jako pretekst, by poprowadzić swe wojska na Księstwo Wilka. Zmiażdżyła w księstwie siły demonów, niszcząc wynaturzenie znane jako Królowa Rodzicielek, a następnie wyeliminowała samego Gerharta.
Irina, będąc teraz Księżną Wilka, usunęła z zajmowanych stanowisk wszystkich lojalnych wobec Gerharta - czasem z wielką przyjemnością. Wkrótce po zakończeniu Drugiego Zaćmienia, narodził się jej syn, Aleksander, cementując jej prawa do tronu Wilka. Irina do końca życia rządziła Wilkami żelazną pięścią i gryfim sercem.
Cyryl
Cyryl, bliźniak Anastazji, jest jednym z najbardziej tajemniczych członków dynastii Gryfitów. Po tym, jak w wieku 8 lat opuściła je matka, bliźnięta zostały powierzone opiece aniołom przez samego imperatora Liam, by rozpoczęły swą religijną i wojskowa edukację. Anastazja została uczennicą anioła Uriela, a Cyryl został oddany anielicy Sarze. Tygodnie nauk stały się latami, a brat i siostra dorastali oddzielnie, bardziej przez splot wypadków, niż poprzez życzenie któregoś z aniołów.
Cyryl zaczął uwielbiać przepiękną legendarną anielicę Sarę. Pomimo kwestionowania Cyryla i jego zbyt gryfiej natury, Sarze - mistrzyni miecza i ostoi cierpliwości w religii - udało się przekuć buntowniczą duszę w oddanego i kochającego wyznawcę Smoka Światła, Elratha. Sara doceniła "suchary" Cyryla i jego ogromną śmiałość i często zachęcała go powtarzając, że przeznaczone mu są wielkie rzeczy do dokonania.
Gdy Anastazja, pod magiczną kontrolą, zamordowała ojca, Sławę, Cyryla ogarnął gniew. Wierząc, że Bezimienni powrócili i zaatakowali ród Gryfa, Cyryl zaakceptował niebezpieczną misję zaproponowaną przez Uriela i Sarę. Sara usiłowała wykuć broń Chaosu w celu zniszczenia Niewidzialnej Biblioteki, źródła mocy Bezimiennych. Cyryl uznał za swój obowiązek pomszczenie ojca i oczyszczenie imienia siostry, chroniąc Sarę podczas jej wyprawy zwłaszcza, jeśli owa wyprawa zaprowadzi ich do wnętrzności samego Sheoghu.
I w tym momencie Cyryl znika z annałów historii i pojawia się w krainie legend. Są tacy, co twierdzą, że spotkali go w różnych miejscach rożnych wieków, czasem z ognistym aniołem u boku, a czasem z uwodzicielskim sukubem. Niektóre historie twierdzą, że jego dusza złączyła się z demonem, inne że sam się nim stał. Jedno jest pewne: udało mu się usunąć Niewidzialną Bibliotekę z Ashanu. Ale zamiast zniszczyć ją, udało mu się jakoś przenieść do Sheoghu, poza zasięgiem zarówno aniołów jak i Bezimiennych. Co się z nim stało potem, albo czym się stał, nawet Jorgen nie jest w stanie potwierdzić.
Wasilij
Książę Wasilij, ojciec Iwana, był srogim lecz sprawiedliwym władcą. Powiadają, że nigdy nie wyciągał miecza bez dobrego powodu, a pod jego rządami Księstwo Gryfa zaznało wiele lat spokoju. Życie prywatne Wasilija też się układało, gdyż ożenił się z miłością z dzieciństwa (i daleką kuzynką) Iloną, trzecią córką księcia Ekharda Wilka. Ilona wkrótce urodziła dwoje silnych synów, Fiodora i Iwana, którzy napełnili serce Wasilija radością i dumą.
Jednak przewidywania Ślepych Braci, dotyczące nadchodzącego w najbliższych trzech dekadach Zaćmienia Krwawego Księżyca, rzuciła raczej złowieszczy cień na dzieci. Wasilij i Ilona, nie chcąc zwiększać i tak już dużego ciężaru na barkach synów, byli prawdopodobnie zbyt pobłażliwi i liberalni wychowując Fiodora, który w rezultacie nigdy nie okazał moralności czy siły charakteru ojca. Iwan, wysłany do seminariów Flamschreinu w młodym wieku i biorąc pod uwagę resztę rzeczy, wyszedł na tym znacznie lepiej.
Fiodor zdołał ukryć swą mroczną stronę przed rodzicami lecz ci, którym żyli pośród cieni podejrzanych dzielnic Eastalonu i często przez niego odwiedzanych, dobrze o niej wiedzieli. Zamiłowanie do hazardu oraz ustawianych walk doprowadziło do jego upadku, gdyż wpadł w długi u przestępczej organizacji znanej jako Czarny Kieł. Zamiast jednak zapłacić winną im fortunę, Fiodor najechał kryjówki Czarnego Kła w całym księstwie, a przywódców stracił publicznie, maskując ten czyn "sprawiedliwością, która kierowała jego ramieniem".
Gdyby Fiodor był mądrzejszy, wiedziałby że Czarny Kieł nie tak łatwo zniszczyć. Złodzieje i rzezimieszki po prostu się ukryli, czekając aż sprawa ucichnie.
Kilka lat spokoju uśpiły czujność Fiodora, aż w końcu organizacja zaatakowała. Gdy Wasilij i Fiodor polowali na wiwernę, która podobno terroryzowała wschodnie granice księstwa, zostali rozdzieleni od reszty łowczych i wpadli w zasadzkę zabójców Czarnego Kła. Zginęli oboje. Jak wiemy, ten tragiczny splot wydarzeń sprawił, iż to Iwan odziedziczył księstwo.
Iwan zawsze podejrzewał, że śmierć Wasilija i Fiodora nie była zwykłym wypadkiem podczas polowania, pomimo najlepszych wysiłków Czarnego Kła, by tak wyglądała. W tamtym czasie Jorgen służył w księstwie jako zwykły szpieg i informator, ale Iwan od razu odgadł, że jest w nim więcej, niż dostrzega oko. Zatrudnił go w celu odkrycia prawdy, co też uczynił. To, co Iwan uczynił z zabójcami po ich wytropieniu - jak i z kilkoma skorumpowanymi szlachcicami - pozostaje nieujawnione, ale jedno jest pewne: wszelkie długi z Czarnym Kłem zostały wtedy wyrównane.
Może was zastanawiać, czemu Iwan nie wszczął krwawej zemsty przeciwko całemu Czarnemu Kłowi,ale już w młodym wieku rozumiał, że gildia złodziei ma swą użyteczność... zwłaszcza trzymana na smyczy przez utalentowanego Mistrza Szpiegów, takiego jak Jorgen.